Η Θεατρική Ομάδα του Πολυτεχνείου Κρήτης παρουσιάζει το έργο:
«Γκρέγκορυ»
Παραστάσεις: 25-27,29-30 Μαΐου 2010, 9:30μ.μ. και 28 Μαΐου 2010, 8:30μ.μ
~~~~~
«Γκρέγκορυ»
Παραστάσεις: 25-27,29-30 Μαΐου 2010, 9:30μ.μ. και 28 Μαΐου 2010, 8:30μ.μ
~~~~~
«Ο κόσμος έχει τρελαθεί Τζον!» «Ναι Μπεθ. Τι τρελός κόσμος!»
(Αυτό ακούγεται σαν το τέλος μιας καλής ταινίας.)
Μια παράσταση για την σκληρότητα, την καχυποψία, τον κυνισμό γύρω μας.
Ένα ζευγάρι μέσα στο χρόνο, γνωρίζεται, ερωτεύεται, ονειρεύεται..
10 παιδιά που μεγαλώνουν, εξελίσσονται, επηρεάζονται, συνειδητοποιούν..
Δύο παράλληλες ιστορίες. Ένα κοινό σημείο.
Η φαντασία ως μέσο διαφυγής από το κατεστημένο, από το «κοινωνικά αποδεκτό».
Ένας σκληρός κόσμος μέσα από τα αθώα μάτια των παιδιών.
Το περιβάλλον διαμορφώνει. Καταπίεση και ύστερα συμβιβασμός. «Τα κίτρινα παπούτσια».
Η φαντασία ως φίλος. Αυτός που θα σου δώσει πάντα ένα χέρι να στηριχτείς, έναν ώμο να κλάψεις, και θα σου μάθει να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο.
Υπαρξιακές αναζητήσεις, αναπάντητα ερωτήματα, φόβοι για το αύριο, ενηλικίωση, ψυχαναγκασμός, καταπιεστική κοινωνία.
Ένα έργο για την παιδική αθωότητα που χάνεται σταδιακά.
Αν μαζί της χαθεί και η φαντασία, μπορείς να προχωρήσεις;
Ένα έργο για την προσπάθεια ισορροπίας μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.
Ένα παιδί λέει “εγώ αυτό δεν θα το πω ποτέ, δεν θα γίνω έτσι. Δεν θα κάνω αυτό στο παιδιά μου”. Μεγαλώνει και το κάνει. Αν θα το συνειδητοποιήσει, θα επιλέξει άραγε να το συνεχίσει; Θα αρνηθεί την παιδική υπόσχεση; Ή θα αλλάξει κάπως, κάτι;
Τελικά τι είναι αυτό που κάνει τον κόσμο να προχωράει; Αν κοιτάξεις μέσα από τις κουρτίνες στο δωμάτιο ενός συνηθισμένου ανθρώπου- να κοιτάξεις καλά όμως- μπορεί να το ανακαλύψεις. Και ξέρεις γιατί;
“Γιατί οι άνθρωποι το βράδυ βλέπουν όνειρα. Μάλλον όχι ακριβώς όνειρα. Σκέψεις όταν ξαπλώνεις στο κρεβάτι, που ονειρεύεσαι, αλλά πριν σε πάρει ο ύπνος. Κάτι τέτοιο…”
(Αυτό ακούγεται σαν το τέλος μιας καλής ταινίας.)
Μια παράσταση για την σκληρότητα, την καχυποψία, τον κυνισμό γύρω μας.
Ένα ζευγάρι μέσα στο χρόνο, γνωρίζεται, ερωτεύεται, ονειρεύεται..
10 παιδιά που μεγαλώνουν, εξελίσσονται, επηρεάζονται, συνειδητοποιούν..
Δύο παράλληλες ιστορίες. Ένα κοινό σημείο.
Η φαντασία ως μέσο διαφυγής από το κατεστημένο, από το «κοινωνικά αποδεκτό».
Ένας σκληρός κόσμος μέσα από τα αθώα μάτια των παιδιών.
Το περιβάλλον διαμορφώνει. Καταπίεση και ύστερα συμβιβασμός. «Τα κίτρινα παπούτσια».
Η φαντασία ως φίλος. Αυτός που θα σου δώσει πάντα ένα χέρι να στηριχτείς, έναν ώμο να κλάψεις, και θα σου μάθει να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο.
Υπαρξιακές αναζητήσεις, αναπάντητα ερωτήματα, φόβοι για το αύριο, ενηλικίωση, ψυχαναγκασμός, καταπιεστική κοινωνία.
Ένα έργο για την παιδική αθωότητα που χάνεται σταδιακά.
Αν μαζί της χαθεί και η φαντασία, μπορείς να προχωρήσεις;
Ένα έργο για την προσπάθεια ισορροπίας μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας.
Ένα παιδί λέει “εγώ αυτό δεν θα το πω ποτέ, δεν θα γίνω έτσι. Δεν θα κάνω αυτό στο παιδιά μου”. Μεγαλώνει και το κάνει. Αν θα το συνειδητοποιήσει, θα επιλέξει άραγε να το συνεχίσει; Θα αρνηθεί την παιδική υπόσχεση; Ή θα αλλάξει κάπως, κάτι;
Τελικά τι είναι αυτό που κάνει τον κόσμο να προχωράει; Αν κοιτάξεις μέσα από τις κουρτίνες στο δωμάτιο ενός συνηθισμένου ανθρώπου- να κοιτάξεις καλά όμως- μπορεί να το ανακαλύψεις. Και ξέρεις γιατί;
“Γιατί οι άνθρωποι το βράδυ βλέπουν όνειρα. Μάλλον όχι ακριβώς όνειρα. Σκέψεις όταν ξαπλώνεις στο κρεβάτι, που ονειρεύεσαι, αλλά πριν σε πάρει ο ύπνος. Κάτι τέτοιο…”
